Τον Ιανουάριο του 2015, έξω έκανε κρύο, οπότε ο Μπρετ Γουίνιγκαρ και ο γιος του, Ζακ, αποφάσισαν να κάνουν μια μοτοσυκλετιστική βόλτα στην ύπαιθρο του Άρκανσο.
Ξαφνικά παρατήρησαν ένα κλουβί για ζώα στην άκρη του δρόμου, κρυμμένο πίσω από θάμνους.
Σταμάτησαν τις μηχανές τους και αποφάσισαν να ρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά, επειδή τους κινήθηκε η περιέργεια.
Ο Μπρετ και ο Ζακ είδαν ότι η κορυφή του κλουβιού ήταν εντελώς φαγωμένη.
Φαινόταν ότι αυτό που ήταν μέσα προσπαθούσε απεγνωσμένα να βγει έξω.
Δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτό που θα ανακάλυπταν.
Ο Μπρετ Γουίνιγκαρ και ο γιος του ποδηλατούσαν σε έναν όμορφο Ιανουάριο δρόμο.
Ο πατέρας και ο γιος διέσχιζαν μια αγροτική περιοχή ανατολικά του Λιτλ Ροκ, στο Άρκανσο.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, είδαν ένα κουτί μέσα στους θάμνους.
Τους ειπώθηκε να κατέβουν από τη μηχανή τους και να κοιτάξουν μέσα στο κουτί.
Αυτό που ανακάλυψαν ήταν τόσο τρομακτικό όσο και ανησυχητικό.
Ο Μπρετ και ο Ζακ είδαν ότι η κορυφή του κλουβιού ήταν εντελώς φαγωμένη.
Φαινόταν ότι αυτό που ήταν μέσα προσπαθούσε απεγνωσμένα να βγει έξω.
Όταν άνοιξαν το κουτί, ένας μεγάλος μαύρος σκύλος, που ήταν μόνο δέρμα και κόκαλα, βγήκε τρεκλίζοντας.
Ο σκύλος είχε αφοδεύσει παντού μέσα στο κουτί, και η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσαν να αντέξουν να βρίσκονται εκεί, οι λευκές πατούσες του είχαν γίνει καφέ από τα περιττώματά του.
Αυτός ο άτυχος σκύλος είχε μείνει εκεί για πολύ καιρό.
Εξαιτίας του ότι ήταν κολλημένος στο πλαστικό κουτί, είχε κοψίματα και γρατζουνιές σε όλο του το σώμα.
Χρειάστηκε να αφήσουν το σκύλο πίσω για λίγο, καθώς πήγαν με τις μηχανές τους να φέρουν το φορτηγό του Ζακ και λίγο φαγητό γρήγορα.
Ελπίζαν ότι θα ήταν ακόμα στο χωράφι όταν θα επέστρεφαν.
Ήταν εκεί, περιμένοντας.
Ο Μπρετ έγραψε στο μπλογκ του: «Ήμουν σίγουρος ότι ήταν πολύ αργά.
Αλλά τότε άκουσα ένα σχεδόν ανεπαίσθητο γρύλισμα και σκέφτηκα: ‘Αν έχεις αρκετή δύναμη για να γρυλίσεις, έχεις αρκετή δύναμη για να ζήσεις’, και τη βάλαμε στο πίσω κάθισμα του φορτηγού του Ζακ και ξεκινήσαμε για το σπίτι.»
Ο ευγνώμων σκύλος ονομάστηκε «Τσάρλι Μπράβο», εμπνευσμένο από τις μοτοσυκλέτες Honda CB που οδηγούσαν εκείνη την τρομερή μέρα.
Ο Μπρετ και η οικογένειά του πήγαν τον Τσάρλι στον κτηνίατρο αφού του έδωσαν ένα πολύ αναγκαίο μπάνιο.
Τα νύχια του ήταν τόσο μακριά που είχαν εισχωρήσει στις πατούσες του.
Μετά βίας μπορούσε να περπατήσει από τον πόνο.
Όταν βρέθηκε ο Τσάρλι, οι γιατροί πίστευαν ότι ήταν περίπου 8 μηνών.
Ο Μπρετ δεν ήθελε να κρατήσει τον Τσάρλι, καθώς είχε ήδη πολλά σκυλιά.
Όμως, καθώς ο Τσάρλι άρχισε να ανακάμπτει και η υπέροχη προσωπικότητά του αποκαλύφθηκε, ο Μπρετ και η οικογένειά του ερωτεύτηκαν τον Τσάρλι και δεν μπορούσαν να αντέξουν την ιδέα να τον εγκαταλείψουν.
«Η ιστορία της Τσάρλι, ξεπερνώντας τα όρια, άφησε ανεξίτηλα σημάδια με πολλούς τρόπους», μοιράζεται ο Μπρετ.
«Η Τσάρλι εγκαταλείφθηκε με δέρμα και κόκαλα στο κλουβί της όταν τη βρήκαμε.
Για εμάς, αυτό το κλουβί είναι μια αναλογία για κάθε άνθρωπο που ζει σε μια φυλακή που του έχει επιβληθεί.
Μπορεί να είναι ένα αδιέξοδο, μια καταχρηστική σχέση, ένας εθισμός σε χημικές ουσίες ή αλκοόλ, ή ο πιο στενός δεσμός από όλους, ο φόβος για το άγνωστο.
Η Τσάρλι σήμερα είναι χαριτωμένη, χαρούμενη και όμορφη. Μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς με λίγη βοήθεια, μας λέει.»
Η οικογένεια Γουίνιγκαρ έλαβε πολλές δωρεές για να πληρώσει τα ιατρικά έξοδα του Τσάρλι, αφού η ιστορία της κοινοποιήθηκε στο Facebook.
Λόγω του μεγάλου αριθμού δωρεών, η οικογένεια δώρισε τα επιπλέον χρήματα σε τοπικά καταφύγια ζώων.
Ο Τσάρλι δεν θα μείνει ποτέ ξανά μόνος ή ξεχασμένος.
Παρακαλούμε ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ το καταπληκτικό ταξίδι της Τσάρλι με τους φίλους και την οικογένειά σας!